कथा – खालचा ’सा’ भाग २

कुठून बाबांच्या रियाजाला लहानपणी ताल दिला असा विचार स्वरेशच्या मनात येऊन गेला. आईशी वाद घालण्यात काही अर्थ नाही हे तो पुरतं जाणून होता. तेव्हा गुपचूप त्याने dvd  लावली. मात्र भीमसेनजींचा सूर कानात गेले आणि मंत्रमुग्धपणे स्वरेश ते रेकॉर्डींग पाहू लागला.

’छोटा सुरीला’ हा टिव्ही वरचा भलताच लोकप्रिय कार्यक्रम होता. त्याची निवडप्रक्रीया पण तितकीच कठीण. माधवरावांनी चॅनल मध्ये ओळख काढून निवडप्रक्रीयेत यश कसे मिळवायचे ह्याची माहिती मिळवली होती. आणि बरंच झालं कि माहिती काढली. कारण तिथे कळलं की ५०,००० रुपये भरले कि त्वरीत दूसऱ्या फेरीत प्रवेश मिळतो. तेव्हा पहिल्या फेरीतून १० हजार स्पर्धकांतून ३०० स्पर्धकात आणि मग अंतिम ३० स्पर्धकात निवडून येण्यापेक्षा, एकदम ३०० मधून ३० मध्ये निवडून येणे बरे. असा विचार करून माधवरावांनी ताबडतोब ५० हजार रुपये भरून टाकले. एरव्ही नाकासमोर सरळ चालणाऱ्या माधवरावांना मुलाला प्रसिद्ध करण्याच्या नादात भ्रष्टाचाराचा आश्रय घ्यावा लागला होता.

दुसऱ्या दिवसापासून स्वरेशची गाण्याची तयारी जोमानं सुरु झाली. आत्तापर्यंत फक्तं शास्त्रीय गाणाऱ्या स्वरेशला आता १० विविध गाणी आत्मसात करायची होती. कारण स्पर्धेत विविधता हवी! सुट्ट्या सुरु झाल्या तरी सर्वेश सकाळी ६ वाजता ऊठे. कारण बाबा ऑफिसला जायच्या आधी नेहेमीचा शास्त्रीय संगीताचा रियाज घेत. मग ८ ते १० पर्यंत आयपॉडवर निवडक गाणी ऐकून त्यातील विविध जागा आत्मसात करायच्या. १०:३० वाजता आईच्या कॉलेजमधल्या मराठीच्या प्राध्यापिका लेले मॅडम त्या गाण्यांचे अर्थ आणि भाव समजावत. बरेचसे अर्थ डोक्यावरून जात, मग त्या कोणते गाणे कोठच्या मूड मध्ये बसते हे त्याच्या कडून पाठ करून घेत. मग ३ वाजता भावगीत आणि नाट्यसंगीत शिकवणारे गुरुजी येत. संध्याकाळी ४ ते ५ काय तो वेळ स्वरेश ला मोकळा मिळे, तेव्हा मित्र ऊनामुळे खेळत नसत. आणि स्वरेशच्या घरी मित्र जात नसत कारण स्वरेशची आई कुठेलेतरी अभ्यासासंबंधी खेळ शिकवेल ह्याची भीती!. मग स्वरेश व्हिडीओ गेम खेळत बसे. पाच नंतर पुन्हा २ तास रियाज. मग जेवण आणि थोडावेळ कार्टून आणि मग झोपणे. झोपताना बाबा सीडी वर परत गाणी लावत. जेणेकरून दिवसभराची उजळणी होई.

सराव करून दीड महीना होवून गेला होता. मुंबईला दूसऱ्या फेरीचे आमंत्रण आले.     स्वरेशपेक्षा त्याच्या आईवडलांनाच जास्त टेन्शन आले होते. ऑडीशनच्या दिवशी तिघंजण मुंबईला रविन्द्र नाट्यमंदीरला सकाळीच पोचले. ३-४ तासांच्या प्रतिक्षेनंतर शेवटी स्वरेशची ऑडीशन झाली. इतक्या दिवसांच्या अथक प्रयत्नांना यश आले नाही तरच आश्चर्य. स्वरेशची ’छोटा सुरीला’ च्या नविन सेशन मध्ये निवड झाली! स्वरेशच्या आईबाबांचा आनंद गगनात मावेनासा झाला.

ऑडीशन नंतर तिघंजण ताज मध्ये जेवायला गेले. जेवताना स्वरेश सहजच बोलून गेला, “चला सुटलो एकदाचा. आता उद्यापासून मला रोज खेळायला मिळणार!” माधवरावांच्या घशातच घास अडकला. “स्वरेश, अरे आता जबाबदारी अजून वाढलीय. आता तू टिव्हीवर येणार. सगळेजण तुझा परफॉर्मन्स पहाणार. बाकीच्या तीस जणात टिकून फायनलला जायचं आहे. आता तर चॅनलवाल्यांच्या ट्युशन्स असतील. शिवाय टिव्हीवर बोलायचं कसं ते शिकवायला एक सर रोज येणार आहेत.” “काय?, म्हणजे अजून ट्युशन्स? बाबा, म्हणजे मला खेळायला मिळणार नाही ह्या सुट्टीत?”, स्वरेश रडवेला झाला होता. “अरे, उलट तुला नविन दोस्त मिळतील. मागच्या वेळच्या छोटा सुरीला मध्ये पाहीलस ना कशी सर्व स्पर्धकांची गट्टी जमली होती?”, आई समजूत घालू लागली. स्वरेश खाली मान घालून जेवू लागला.

मात्र त्या दिवशी जोश्यांनी अगदी जीवाची मुंबई केली. ताजचे जेवण काय, नरिमन पॉईंट पासून मरिन ड्राईव्ह पर्यंत घोड्याच्या बग्गीतून सैर काय, संध्याकाळी ईरॉस मध्ये अवतारचा थ्रीडी सिनेमा काय. स्वरेशची नुसती चंगळ चालली होती.

(क्रमश:)